تحقیقات اخیر یک عامل شگفت‌انگیز در کاهش وزن نشان داده است: کاهش یک اسید آمینه خاص، ایزولوسین، در رژیم غذایی ما. این کشف این باور قدیمی را که همه کالری ها برابر هستند به چالش می کشد و نشان می دهد که نوع کالری مصرفی می تواند به طور قابل توجهی بر مدیریت وزن تأثیر بگذارد. در یک مطالعه پیشگامانه که در Cell Metabolism منتشر شد، دانشمندان مشاهده کردند که موش هایی که از رژیم غذایی فاقد ایزولوسین تغذیه می کردند، علیرغم مصرف کالری بیشتر، کاهش وزن و بهبود لاغری را تجربه کردند.
این مطالعه که توسط متخصص متابولیسم، پروفسور دادلی لمینگ از دانشگاه پزشکی و بهداشت عمومی دانشگاه ویسکانسین هدایت شد، نشان داد که همه کالری ها نیستند به طور مساوی به افزایش وزن کمک می کند. تحقیقات او بر اهمیت در نظر گرفتن اجزای درون کالری ما تأکید می کند، به خصوص وقتی صحبت از اسیدهای آمینه مانند ایزولوسین است که معمولاً در غذاهای پرپروتئین و مورد علاقه رژیم گیرندگان مانند تخم مرغ، گوشت قرمز و مرغ بدون چربی یافت می شود.
تحقیقات پروفسور لامینگ ارتباط مهمی بین مصرف ایزولوسین و وزن بدن شناسایی کرده است. با تغذیه موش‌ها با رژیم غذایی با ایزولوسین کاهش‌یافته، آنها نه تنها وزن کم کردند، بلکه سلامت کلی را بهبود بخشیدند، از جمله افزایش متابولیسم در هنگام استراحت و به طور بالقوه طول عمر طولانی‌تر. این آزمایش با موش هایی با سنی معادل یک انسان 30 ساله آغاز شد که به آنها اجازه داده شد هر چقدر که می خواهند غذا بخورند.
موش‌هایی که رژیم کاهش‌یافته ایزولوسین داشتند، به سرعت لاغرتر شدند، چربی خود را از دست دادند و در عین حال کالری بیشتری دریافت کردند. قابل توجه است که این موش‌ها به طور قابل توجهی طولانی‌تر زندگی می‌کنند، به طوری که نرها 33 درصد و ماده‌ها 7 درصد افزایش طول عمر داشتند. کار پروفسور لامینگ که توسط موسسه ملی سلامت پشتیبانی می‌شود، نشان می‌دهد که تغییرات رژیم غذایی، حتی زمانی که در اواسط زندگی آغاز شود، می‌تواند به شدت بر طول عمر و سلامت تاثیر بگذارد. . این اثر که قبلا در رژیم های غذایی کم کالری و پروتئین کم دیده می شد، اکنون با کاهش مصرف ایزولوسین مرتبط است. این مطالعه همچنین نشان داد که موش‌هایی که از رژیم‌های غذایی کم ایزولوسین استفاده می‌کردند، سطح قند خون ثابت‌تری داشتند و مشکلات سلامتی مرتبط با سن کمتری را تجربه کردند.
این تحقیق به شواهد فزاینده ای اضافه می کند که اسیدهای آمینه رژیم غذایی، مانند ایزولوسین، نقش مهمی در روند پیری و بیماری، از جمله سرطان و دیابت دارند. در حالی که این یافته ها امیدوارکننده هستند، ترجمه آنها به توصیه های غذایی انسان پیچیده است. ایزولوسین برای زندگی ضروری است و کاهش آن در رژیم غذایی باید با دقت انجام شود. تیم پروفسور لامینگ در حال بررسی مداخلاتی است که می تواند اثرات رژیم غذایی کم ایزولوسین را تقلید کند و به طور بالقوه منجر به درمان های جدیدی برای چاقی و بیماری های مرتبط با آن شود.